HET VERHAAL VAN PAUL
“Heb zélf het lef om anders te zijn en verdedig met hand en tand
het recht van anderen om dat ook te zijn”
Wat betekent ‘Gelijk = Anders’ voor jou?
Ik denk bij “gelijk = anders” aan artikel 1 van de Nederlandse Grondwet: Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.
Gelijke behandeling en gelijke behandeling voor de wet betekent echter niet dat iedereen gelijk is of hoeft te zijn. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in een land wonen waarin het mogelijk is jezelf te zijn en jezelf te zijn op een manier die bij je past. Dus ook wanneer dat als ‘anders’ wordt ervaren door een medeburger. Diversiteit is een kernwaarde van Nederland en zijn burgers. Dat gegeven is niet vanzelfsprekend. In tal van landen staat het ‘anders zijn’, van de door de staat vastgestelde norm afwijken, onder druk, zelfs binnen de Europese Unie. Denk aan Polen en Hongarije, waar verregaande wetgeving is aangenomen tegen de LGBTI-gemeenschap. Ook in Nederland moeten we daarom blijven strijden voor het fundamentele principe “gelijk is anders”.
Tegen welke ongelijkheid loop jij aan?
Vanwege de baan voor de VN in Zuid-Soedan van mijn vrouw Nikki, die daardoor een groot deel van de tijd niet in Nederland is, komen er veel zorgtaken voor onze twee kinderen van 5 en 8 bij mij te liggen. Dat doe ik met veel energie en toewijding. En Nikki en ik hebben het ook op geen enkele wijze geproblematiseerd. Maar ik merk toch dat veel mensen het op de een of andere manier ‘raar’ vinden dat we dit doen. Dat manifesteert zich bijvoorbeeld in het benadrukken hoe zwaar het allemaal voor me moet zijn, in vragen of het allemaal wel goed gaat zo zonder Nikki etc.
Allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar zouden ze die vragen ook aan Nikki hebben gesteld als ik een jaar veel op reis zou zijn geweest? Je merkt dat de norm toch nog steeds is dat de vrouw hoofdzakelijk voor de kinderen zorgt, en dat de man zich op zijn carrière stort. Dat zie je bijvoorbeeld ook terug in het relatief hoge percentage van parttime werkende vrouwen in Nederland, vergeleken met het lage percentage van mannen.
Hoe zou dat anders kunnen maar ook moeten?
De overheid, maar ook werknemers, moeten veel meer positieve impulsen geven aan mannen om een groter aandeel van de zorgtaken op zich te nemen. Nu is het bijna een automatisme dat de vrouw na de geboorte van een kind het leeuwendeel van de zorg op zich neemt. Dat kan anders door ruimere ouderschapsverlofregelingen.
Het Zweedse model is interessant. Na de geboorte van een kind hebben ouders ieder twee weken betaald verlof. Daarna krijgen ze samen maar liefst 480 dagen verlof, waarvan drie maanden minimaal bedoeld zijn voor de vader. Neemt hij die dagen niet op, dan vervallen ze. En verder is het ook vooral een kwestie van een cultuuromslag en het counteren van de merkwaardige en hardnekkige vanzelfsprekendheid dat de man er in eerste instantie is om carrière te maken, en de vrouw er is om de kinderen op te voeden. Ik chargeer een beetje, maar dit is wel waar het vaak op neerkomt.